Luna Methasani ka nje mesazh sot , ne diten kur u zblua skema kriminale e bluzave te bardha tek spitali Onkologjik ne QSUT. Gazetarja e cilar eshte perballur e ka luftuar per jeten me kete semundej shkruan:
statusi i plote
Kur mora vesh diagnozen, nje mjek shume i mire dhe mik i familjes me thote ne konfidence “trajtimin urgent jashte shtetit”, ashtu
sic me tha edhe kirurgu, nje mjek i huaj shume profesionist q mesa duket e kishte kuptuar realitetin e hidhur qe lengon prej vitesh ne Shqiperi.
Kur meson lajmin mbi semundjen vdekjeprurese qe
te gllaberon gelizat, e vetja gie qe ke nevoje eshte
pergjigja e mjekut onkolog, se diagnoza jote ka
mundesi sherimi. Shpresa per jeten eshte e vetmja gie qe syte e lenduar e me lot te pacientit, kerkojne te lexone ne buzet e personelit mjekesor. Madje cdo
detaj i vogel i sjelljes se tyre te ben pershtypje kur mbyllesh mes 4 mureve te spitalit, duke u lutur qe keto mos te jene mund te jene oret e fundit te jetes tende. Te prekur dhe te lodhur fizikisht e menderisht, pacientet kane nevoje per qetesi maksimale, sepse procesi i sherimit varet shume nga psikologjia. Madje kjo e fundit mund te demtohet ose forcohet nga shume faktore gjate asaj periudhe, qe nga mjekimet, financat, kujdesi per femijet apo punet qe ju duhet te lene ne mes. Imagjinoni tani nje familje mesatare, nuk dua as ta imagjinoj per ata qe jane ne shatra e vijne me furgon vetem per te bere terapite, qe pervec kostove extreme te ilaceve qe nuk i mbulon shteti, kthehen pa pergjigie, pa mjekime, e mbi te gjitha pa e ditur se kur mund ta marrin sherbimin mjekesor te radhes. Te jesh pacient i onkologjise eshte fat i keq qe se ka ne dore njeriu, por te te heqin shpresat e sherimit dhe te te mungoje mjekimi baze eshte masaker c’njerezore,
pazari me i felliqur me jetet e pafajshme te pacienteve, shume prej te cileve femije…kjo nuk ka ndodhur sot, lengon prej vitesh, por deri ku do te shkoje dhe kur do marr fund njehere e mire ??? E ndjej ne palce dhimbjen e te gjithe atyre qe skane
mundesi ekonomike dhe presin pas dyerve te onkologjikut, kasapin e radhes !
